Kaguol sa Himatyunon nga Makasasala

Ang kabos nga himalatyon nga makasasala atakehon, dili sa usa, kondili sa daghang hinungdan sa kaguol ug kasakit. Sa usa ka banda, ang mga yawa magsakit kaniya. Sa kamatayon kining makalilisang nga mga kaaway mogamit sa tanan nilang kusog sa pagsiguro sa kapildihan sa kalag nga hapit na mobiya niini nga kalibutan. Nasayud sila nga gamay ra ang ilang panahon sa pag-angkon niini, ug nga kon mawala kini kanila sa kamatayon, mawala kini kanila sa kahangturan.

Ang Yawa nanaog nganha kaninyo, nga adunay dako nga kasuko, sa pagkahibalo nga siya adunay hamubo na lamang nga panahon (Apoc. xii, 12).

Ang himalatyon nga tawo pagatintalon, dili sa usa, kondili sa dili maihap nga mga yawa, nga maghago alang sa iyang pagkalaglag.

Ang ilang mga balay mapuno sa mga bitin (Isa. xiii, 21).

Ang usa moingon: Ayaw kahadlok; maulian ka. Usa pa: Nagapabungol ka sa mga inspirasyon sa Diyos sa daghang mga tuig, ug nagdahom ka ba karon nga kaluy-an ka niya? Ang lain mangutana: Unsaon nimo paghimo sa katagbawan sa tanan nga mga kadaot nga imong nahimo sa kabtangan ug kinaiya sa imong mga silingan? Usa pa: Wala ba nimo makita nga ang imong mga pagsugid wala’y pulos, nga kini gihimo nga wala’y kasubo o katuyoan sa pagbag-o? Unsaon man nimo karon sa pag – ayo kanila?

Sa laing bahin, ang himalatyon nga tawo makakita sa iyang kaugalingon nga gilibotan sa iyang mga sala.

Ang mga dautan, nag-ingon si David, modakop sa dili matarung nga tawo ngadto sa kalaglagan (Ps. cxxxix, 12).

Kini nga mga sala, nag-ingon si St. Bernard, sama sa daghang mga satelayt, magapugong kaniya sa mga kadena, ug moingon kaniya: “Kami imong mga buhat; dili ka namo biyaan” (Medit. C. 2). Kami imong kaliwat; dili ka namo biyaan; kami mouban kanimo ngadto sa laing kalibutan, ug mopresentar sa among mga kaugalingon uban kaninyo ngadto sa Walay Katapusan nga Maghuhukom.

Ang himatyon nga tawo unya buot sa pag-uyog sa maong mga kaaway; apan, aron sa pagwagtang kanila, siya kinahanglan nga magdumot kanila, siya kinahanglan mobalik sa kinasingkasing ngadto sa Dios. Ang iyang hunahuna nangitngitan, ug ang iyang kasingkasing migahi.

Ang matig-a nga kasingkasing modangat ug dautan sa katapusan; ug siya nga nahigugma sa kakuyaw mamatay diha niini (Ecclus, iii, 27).

Si San Bernardo nag-ingon nga ang tawo nga nagmagahi sa sala sa panahon sa kinabuhi, maningkamot aron makagawas gikan sa kahimtang sa silot, apan walay kalampusan; ug nga, nalumsan sa iyang kaugalingong malisya, iyang tapuson ang iyang kinabuhi sa samang dili malipayon nga kahimtang. Kay nahigugma sa sala hangtod sa kamatayon, nahigugma usab siya sa kapeligrohan sa silot. Busa ang Ginoo makiangayon nga motugot kaniya nga mamatay sa maong kakuyaw diin siya boluntaryong nagpuyo hangtud sa katapusan sa iyang kinabuhi.

Si San Agustin nag-ingon nga siya nga gibiyaan sa sala sa wala pa siya mobiya niini, halos dili makadumot niini ingon sa angay niya; kay ang iya unyang pagabuhaton mabuhat pinaagi sa panginahanglan (De vera poenit. c. 17).

Makaluluoy ang makasasala nga nagpatig-a sa iyang kasingkasing ug misukol sa balaanong mga tawag:

Ang iyang kasingkasing mahimong gahi sama sa bato ug lig-on sama sa panday sa puthaw (Job, xli, 15).

Imbis nga motugyan ngadto sa mga grasya ug mga inspirasyon sa Dios, ug mahumok pinaagi niini, ang dili malipayon nga tawo mahimong labaw nga matig-a, gahi ingon sa gibalikbalik nga mga hampak sa martilyo. Diha sa silot sa iyang pagsukol sa diosnong mga tawag, iyang makaplagan ang iyang kasingkasing sa samang makalolooy nga kahimtang sa takna sa kamatayon, sa takna sa pag-agi ngadto sa kahangturan. Ang gahi nga kasingkasing modangat ug dautan sa katapusan.

Mga makasasala, nag-ingon ang Ginoo, kamo, tungod sa gugma sa mga binuhat, mitalikod kanako.

Sila mitalikod kanako, ug dili sa ilang nawong; ug sa panahon sa ilang kasakit sila moingon: Tindog, ug luwasa kami. Hain na ang mga dios nga imong gibuhat alang kanimo? Patindoga sila ug luwason ka (Jer. Ii, 27).

Sila modangop sa Diyos inigkamatay; apan siya moingon kanila: Nganong nagtawag kamo kanako karon? Pagtawag sa mga binuhat aron sa pagtabang kanimo; kay sila inyong mga dios. Ang Ginoo mosulti kanila niining paagiha, tungod kay, sa pagpangita kaniya, sila dili kinasingkasing nga nagtinguha nga makabig.

Si San Jerome nag-ingon nga iyang gihuptan, ug nga siya nakakat-on gikan sa kasinatian, nga sila nga hangtod sa kataposan nagkinabuhing daotan, dili mamatay sa maayong kamatayon (Hoc teneo, hoc multiplici experientia didici, quod ei non bonus finis, cui mala simper vita fuit. – Sa Epis. Euseb. Ad Dam.).