Kinahanglan nga Pangitaon nato ang Dios samtang Siya Makaplagan Pa

Usa ka talagsaong butang nga ang Diyos walay hunong nga naghulga sa mga makasasala ug dili malipayong kamatayon. Ang Ginoo nagpahayag sa samang mga hulga sa daghang uban pang mga dapit: ug ang mga makasasala nagpuyo nga malinawun, ingon nga ang Dios nagsaad sa paghatag kanila sa pasaylo ug paraiso sa panahon sa ilang kamatayon.

Unya sila motawag kanako, ug ako dili mamati (Prov. I, 28). Magpatalinghug ba ang Dios sa iyang pagtu-aw sa diha nga moabut kaniya ang kasakit? (Job, xxvii, 9). Ako usab mokatawa sa imong pagkalaglag, ug magbiaybiay (Prov. i, 26). Sumala ni St. Gregory, ang Dios mokatawa kon dili siya mopakitag kaluoy (Mor. 1, 9, c. 20). Ang panimalos akoa, ug ako magabayad kanila sa tukma nga panahon: (Deut. xxii, 35).

Tinuod nga sa bisan unsang taknaa nga ang makasasala makabig, ang Dios nagsaad sa pagpasaylo kaniya. Apan wala siya nagsaad nga ang mga makasasala makabig sa panahon sa ilang kamatayon: sa kasukwahi, siya kanunay nagprotesta nga sila nga nagkinabuhi sa sala mamatay sa sala.

Mamatay ka sa imong mga sala (Juan, viii, 21-24).

Siya mipahayag nga sila nga nangita kaniya sa kamatayon dili makakaplag kaniya.

Kamo mangita kanako, ug dili makakaplag kanako (Juan, vii, 34).

Busa, kita kinahanglan nga mangita sa Dios samtang siya makaplagan pa (Isa. iv, 6). Moabot ang panahon nga wala na sa atong gahom ang pagpangita kaniya.

Kabus nga buta nga mga makasasala! ilang gihunong ang ilang pagkakabig hangtud sa kamatayon, sa diha nga wala nay panahon alang sa paghinulsol.

“Ang mga daotan,” matod ni Oleaster, “wala gayod makakat-on sa pagbuhat ug maayo gawas kon ang panahon sa pagbuhat ug maayo wala na.” “Kabubut-on sa Dios ang kaluwasan sa tanan; Kon ang bisan kinsang tawo nga anaa sa kahimtang sa sala madakpan sa pagkalipong ug mahikawan sa iyang mga pagbati, unsa nga mga pagbati sa kalooy ang madasig sa tanan nga makakita kaniya nga mamatay nga walay mga sakramento ug walay mga timailhan sa paghinulsol! Ug unsa ka dako ang ilang kalipay, kon siya maulian sa paggamit sa iyang mga pagbati, mangayo alang sa kapasayloan, ug maghimo sa mga buhat sa kasubo alang sa iyang mga sala! Apan dili ba siya usa ka buang nga aduna untay panahon sa paghinulsol apan mas gusto nga magpadayon sa pagpakasala? o kinsa ba ang mibalik sa sala, ug nagpadayag sa iyang kaugalingon sa katalagman nga maputol unya pinaagi sa kamatayon, nga walay mga sakramento, ug walay paghinulsol? Ang kalit nga kamatayon makapahadlok sa tanan; ug sa gihapon unsa ka daghan ang nagladlad sa ilang kaugalingon sa kapeligrohan sa kalit nga kamatayon, ug sa pagkamatay diha sa sala?

Ang gibug-aton ug timbangan mao ang mga paghukom sa Ginoo (Prov. xvi, 11).

Wala kami magtipig ug asoy sa mga grasya nga gihatag sa Dios kanamo; apan siya nagatipig ug usa ka asoy mahitungod kanila, iyang gisukod sila; ug sa diha nga iyang makita sila nga ginatamay sa usa ka sukod, unya iyang biyaan ang makasasala diha sa iyang sala, ug kuhaon siya gikan sa kinabuhi nianang dili malipayon nga kahimtang.

Makaluluoy ang tawo nga naglangan sa iyang pagkakabig hangtod sa kamatayon. Si San Agustin nag-ingon: “Ang paghinulsol nga gipangayo gikan sa usa ka masakiton maluya.” (Serm. 255, E.B. App). Si San Jerome nagtudlo, nga sa usa ka gatos ka libo nga mga makasasala nga nagpadayon sa pagpakasala hangtod sa kamatayon, halos wala ni isa kanila ang maluwas (Sa Ep. Eus. Ad Dam.) Si St. Vincent Ferrer misulat nga mas dakong milagro ang pagdala sa maong mga makasasala ngadto sa kaluwasan, kay sa pagbanhaw sa mga patay ngadto sa kinabuhi (De Nat, V, S. 1).

Unsang kasubo, unsa nga paghinulsol, ang mapaabut sa kamatayon gikan sa tawo nga nahigugma sa sala hangtud nianang higayuna? Giasoy ni Bellarmine nga sa dihang iyang giawhag nga magbasol ang usa ka tawo nga iyang gitabangan sa pagkamatay, ang himalatyon nga tawo miingon nga wala siya masayod kon unsay kahulogan sa paghinulsol. Ang santos nga Obispo naningkamot sa pagpasabot kaniya; apan siya miingon: Amahan, ako wala makasabut kanimo; kini nga mga butang taas kaayo alang kanako. Namatay siya sa maong estado. Ingon sa gisulat sa halangdon nga Cardinal, nagbilin sya’g (ang tawong namatay) igo ug dayag nga mga timailhan sa iyang pagkahinukman. Si San Agustin nag-ingon nga pinaagi sa usa ka matarong nga silot ang makasasala nga nakalimot sa Diyos sa panahon sa kinabuhi, makalimot usab sa iyang kaugalingon sa panahon sa kamatayon (S. 257 E.B. App)

Ayaw kamo palimbong, nag-ingon ang Apostol. Ang Dios wala ginabugalbugalan. Kay ang mga butang nga igapugas sa tawo, mao usab kana ang iyang pagaanihon.

Kay siya nga nagapugas diha sa iyang unod, gikan sa unod usab siya magaani ug pagkadunot (Gal. vi, 7).

Usa ka pagbiaybiay sa Dios ang pagkinabuhi sa pagtamay sa iyang mga balaod, ug unya pagkahuman magaani gihapon ug suhol nga himaya sa dayon. Apan ang Dios dili ginabiaybiay. Ang atong gipugas niining kinabuhia, atong anihon sa sunod. Alang kaniya nga nagpugas sa gidili nga mga kalipayan sa unod, walay nahabilin gawas sa pagkadunot, kaalaotan, ug walay katapusan nga kamatayon.

Minahal nga Kristohanon, ang gisulti alang sa uban magamit usab kanimo. Sultihi ako: kon ikaw anaa sa punto sa kamatayon, gihatag sa mga mananambal, gihikawan sa imong mga pagbati, ug sa imong katapusan nga kasakit, uban sa unsa nga kadasig nga imong pangayoon sa Dios ang usa pa ka laing bulan o semana aron sa paghusay sa imung mga asoy (accounts): sa imong tanlag! Ang Dios sa pagkakaron naghatag kanimo niining panahona: pasalamati siya alang niini, ug gamita ang diha-diha nga tambal sa kadautan nga imong nabuhat; pagsagop sa tanang paagi sa pagpangita sa imong kaugalingon diha sa grasya sa Dios inig-abot sa kamatayon; kay unya wala nay panahon aron maangkon ang iyang panaghigalaay.