Kon tan-awon sumala sa sentido, ang kamatayon makapukaw sa kahadlok ug kalisang; apan kon tan-awon sa mga mata sa pagtuo, kini makahupay ug madanihon. Alang sa mga makasasala kini makita nga puno sa kalisang; apan alang sa mga santos kini maayo ug bililhon. “Kini bililhon,” matod ni St. Bernard, “ingon nga kataposan sa mga paghago, ang katumanan sa kadaugan, ang ganghaan sa kinabuhi.” (Sa Trans. Mal. s. 1). Kini mao ang katapusan sa mga kahago ug paghago. Ang tawo, nag-ingon si Job, natawo sa usa ka babaye, nagpuyo sa mubo nga panahon, napuno sa daghang mga kaalautan (Job, xiv, 1). Tan-awa ang usa ka hulagway sa atong kinabuhi: kini mubo ug ang tanan puno sa mga kagul-anan, sa mga kahuyang, sa mga kahadlok, ug sa mga pagbati. Unsa, ingon ni Seneca, ang gipangita sa mga kalibutanon, nga nagtinguha sa taas nga kinabuhi, apan ang pagpadayon sa mga pagsakit? (Ep. ci).
Unsa, matod ni San Agustin, ang pagpalugway sa kinabuhi, apan pagpalugway sa pag-antos? (Serm. 84, E.B.). Oo; kay, sumala sa gisulti kanato ni San Ambrose, ang kinabuhi karon gihatag kanato, dili alang sa pagpahulay, kondili aron kita maghago, ug pinaagi sa atong mga paghago takus sa walay katapusan nga himaya. (Ser. 42). Busa makatarunganon nga giingon ni Tertullian, nga kung ang Diyos mu-mubo sa kinabuhi gipamubu niya ang kasakit. Busa, bisan tuod ang tawo gihukman sa kamatayon sa silot sa sala, sa gihapon ang mga kaalaotan niining kinabuhia hilabihan ka dako, nga, sumala ni San Ambrose, ang kamatayon daw usa ka tambal ug kahupayan, kaysa usa ka silot (De Cain et Ab .I, 2, c. 10). Gipahayag sa Dios nga malipayon ang tanan nga namatay sa iyang grasya, tungod kay gitapos nila ang ilang mga paghago ug nagpahuway.
Bulahan ang mga nangamatay nga nangamatay diha sa Ginoo. Sukad karon nag-ingon ang espiritu, nga sila makapahulay gikan sa ilang mga paghago (Apoc. xiv, 13).
Ang mga pagsakit nga nagsakit sa mga makasasala sa kamatayon dili makabalda sa kalinaw sa mga Santos.
Ang mga kalag sa matarung anaa sa mga kamot sa Dios, ug ang pagsakit sa kamatayon dili makahikap kanila (Wis. Iii, 1).
Kana nga kahanas nga puno sa kalisang sa mga kalibutanon wala makapahadlok sa mga Santos. Ang matarong nga tawo dili masakitan sa paghunahuna nga obligado sa pagbiya sa mga butang sa yuta, kay kanunay niyang gitago ang iyang kasingkasing nga nahimulag gikan niini. Sa panahon sa kinabuhi siya kanunay nga nag-ingon sa Ginoo: Ikaw mao ang Dios sa akong kasingkasing, ug ang Dios nga mao ang akong bahin sa kahangturan (Sal. lxxii, 26).
Bulahan kamo, miingon ang Apostol sa iyang mga tinun-an, nga gikawatan sa inyong mga kabtangan tungod kang Jesu-Kristo. Gidawat nimo uban sa kalipay ang pagkahubo sa imong mga butang, sa pagkahibalo nga ikaw adunay mas maayo ug malungtaron nga bahandi (Heb. X, 34). Ang Santos dili masakitan sa pagpanamilit sa walay katapusan ngadto sa mga kadungganan, kay siya kanunay nga nagdumot kanila, ug nag-isip kanila nga mao gayud sila — aso ug kakawangan. Wala siya ginasakit sa pagbiya sa mga paryente, kay gihigugma niya sila lamang sa Dios, ug sa kamatayon ginarekomendar niya sila sa iyang langitnon nga Amahan, nga nagahigugma sa ila labaw pa sa iyang paghigugma kanila; ug adunay lig-on nga pagsalig sa kaluwasan, siya nagpaabut nga mas makahimo sa pagtabang kanila gikan sa langit kay sa dinhi sa yuta. Sa usa ka pulong, siya nga kanunay nag-ingon sa tibuok kinabuhi, Akong Diyos ug akong tanan, nagpadayon sa pag-usab niini uban ang mas dakong paghupay ug mas dakong kalumo sa takna sa kamatayon.
Siya nga mamatay nga nahigugma sa Dios, dili mabalda sa mga kasakit sa kamatayon; apan, sa pagtan-aw nga ang bakak anaa na karon sa katapusan sa kinabuhi, ug nga wala na siyay panahon sa pag-antus alang sa Dios, o sa pagtanyag kaniya ug lain nga mga pruweba sa iyang gugma, iyang gidawat kini nga mga kasakit uban ang kalipay. Uban sa pagmahal ug kalinaw iyang ihalad ngadto sa Dios kining katapusang mga gutlo sa kinabuhi, ug mibati og kahupayan sa paghiusa sa sakripisyo sa iyang kamatayon ngadto sa sakripisyo nga gihalad ni Hesu Kristo alang kaniya didto sa Krus ngadto sa iyang walay katapusang Amahan. Sa ingon niana siya namatay nga malipayon, nga nag-ingon: Sa kalinaw sa akong kaugalingon matulog ako ug ako mopahulay (Sal. iv, 9).
Oh! unsa ka dako ang kalinaw sa Kristohanon kinsa namatay nga gibiyaan ug nagpahulay diha sa mga bukton ni Jesukristo, kinsa nahigugma kanato hangtud sa kamatayon, ug mikunsad sa pag-antus sa hilabihan ka mapintas nga kamatayon aron maangkon alang kanato ang kamatayon nga puno sa katam-is ug kahupayan.
Mga Pagmahal ug Pag-ampo
Akong minahal nga Hesus! Kinsa, aron makaangkon alang kanako ug malipayong kamatayon, gawasnon nga mitugyan sa hilabihan ka sakit nga kamatayon didto sa Kalbaryo, kanus-a ko ikaw makita? Sa unang higayon nga ako makakita Kanimo. Makita ko ikaw ingon nga akong maghuhukom sa mismong dapit diin ako mamatay. Unsa man unya ang akong igaingon? Unsa ang imong isulti kanako? Dili ako maghulat hangtud niana nga higayon sa paghunahuna sa akong isulti; Pamalandongan ko kini karon. Ako moingon Kanimo: Akong Manunubos! Ikaw ang Dios nga nagpakamatay alang kanako. Ako nakasala Kanimo; Ako nahimong dili mapasalamaton Kanimo; Dili ako takus sa pasaylo, apan pagkahuman, gitabangan sa Imong grasya, misulod ako sa akong kaugalingon, ug, sa nahabilin sa akong kinabuhi, nagbakho ako sa akong mga sala, ug gipasaylo mo ako.
Pasayloa ako pag-usab, karon nga ako anaa sa Imong tiilan, ug hatagi ako sa kinatibuk-ang kapasayloan sa tanan nakong mga sala. Dili na ako takos nga higugmaon ka pag-usab, tungod kay gitamay ko ang Imong gugma; apan Ikaw sa Imong kaluoy nagdani sa akong kasingkasing nganha Kanimo, aron nga kon wala ako nahigugma Kanimo ingon nga angay Kanimo, labing menos gihigugma Ko Ikaw labaw sa tanang butang, ug gibiyaan ko ang tanan aron sa pagpahimuot Kanimo. Akong nakita nga ang Paraiso ug ang pagpanag-iya sa Imong kabalaan sa Imong gingharian sobra ra alang kanako; apan dili ako makapuyo sa layo gikan Kanimo, karon, ilabina, human nga Imong gipakita kanako ang Imong buotan ug matahum nga panagway. Busa akong gipangayo ang Paraiso, dili aron matagamtam ang mas dakong kalipay, kondili ang paghigugma Kanimo sa mas hingpit. Ipadala ako sa Purgatoryo kutob sa imong gusto. Nahugawan ingon nga ako karon, dili ko gusto nga mosulod sa yuta sa kaputli, ug makita ang akong kaugalingon taliwala niadtong putli nga mga kalag.
Ipadala ako aron maputli; apan ayaw ako isalikway sa walay katapusan gikan sa imong presensya. Makontento na ako nga usa ka adlaw, bisan kanus-a Imong gusto, gitawag sa Paraiso sa pag-awit sa Imong mga kaluoy hangtod sa kahangturan. Ah, akong hinigugma nga Maghuhukom! ipataas ang imong kamot ug panalangini ako; sultihi ako nga Ako Imo, ug nga Ikaw mao ug mama-ako hangtod sa kahangturan. Higugmaon ko ikaw kanunay, ug higugmaon mo ako hangtod sa kahangturan. Ania karon, ako moadto sa halayo gikan Kanimo; Ako moadto sa kalayo: apan ako moadto sa kalinaw, tungod kay ako moadto sa paghigugma Kanimo, akong Manunubos, akong Dios, akong tanan! Kontento na ako sa pag-adto; apan sa panahon sa akong pagkawala gikan Kanimo, ako moadto, O Ginoo! sa pag-ihap sa mga gutlo nga molabay sa dili pa Nimo ako tawgon. Kaloy-i ang kalag nga nahigugma Kanimo sa tibuok niyang gahom, ug nanghupaw nga makakita Kanimo, aron mas mahigugma Kanimo.
Kini akong gilauman, O Hesus ko! sa pagsulti Kanimo sa kamatayon. Nangamuyo ako Kanimo sa paghatag kanako sa grasya sa pagkinabuhi sa ingon nga paagi nga ako unya makasulti Kanimo kung unsa ang akong gihunahuna karon. Hatagi akog balaan nga paglahutay, hatagi ako sa Imong gugma. Tabangi ako, O Maria! Inahan sa Dios, pag-ampo kang Hesus alang kanako.
Image by Edward Lich from Pixabay