Ang Kamatayon Nagtangtang Kanato sa Tanan Tanan. Sa mga kalibutanon lamang sila gitahud nga malipayon, nga nalipay sa mga kalipayan, mga bahandi, ug mga kadungganan sa kalibutan; apan ang kamatayon nagahunong sa tanan nga mga butang sa yuta. Alang sa unsa ang imong kinabuhi? Kini usa ka alisngaw nga makita sa makadiyot (James iv, 15). Ang mga alisngaw nga gibuga gikan sa yuta, sa diha nga gibayaw sa hangin ug gisul-uban sa kahayag sa adlaw, naghimo sa usa ka matahum nga panagway; apan hangtod kanus-a molungtad ang ilang katahom? Nahanaw kini sa wala pa ang nahauna nga pagbuto sa hangin. Tan-awa kana nga halangdon nga tawo: Karon siya gilimbongan, gikahadlokan, ug hapit na simbahon; ugma siya namatay, gitamay, gipasipalahan, ug gitunoban. Sa kamatayon kinahanglan biyaan nato ang tanan nga mga butang.
Ang igsoon sa bantugang alagad sa Diyos, si Thomas a Kempis, nalipay sa pagsulti bahin sa usa ka matahum nga balay nga iyang gitukod alang sa iyang kaugalingon: gisultihan siya sa usa ka higala nga aduna kini usa ka dakung depekto. “Unsa man kini?” ingon siya. “Kini mao,” tubag sa usa pa, “nga naghimo ka’g usa ka pultahan diha.” “Unsa,” pag-usab sa igsoon sa usa ka Kempis, “ang usa ka pultahan usa ka depekto?” “Oo,” tubag sa higala; “Kay pinaagi niining pultahan, pagadad-on ka nga patay usa ka adlaw, ug kinahanglan biyaan ang balay ug ang tanan nga mga butang.”
Ang kamatayon, sa maayong pagkabutang, naghukas sa tawo sa tanan nga mga butang sa kalibutan. Oh, unsang talan-awon nga makita nga ang usa ka prinsipe gipapahawa gikan sa iyang palasyo, nga dili na makabalik dinhi, ug makita ang uban nga manag-iya sa iyang kasangkapan, sa iyang salapi, ug sa tanan niyang uban pa nga mga kabtangan! Gibiyaan siya sa mga sulugoon sa lubnganan, nga adunay bisti nga hapit dili igo nga makatabon sa iyang lawas. Wala nay bisan kinsa nga muhatag pagtahud o pag-ulog-ulog kaniya, wala na bisan kinsa nga magtuman sa iyang mga mando. Si Saladin, nga nakakuha’g daghang mga gingharian sa Asya, naghatag ug mga panudlo sa pagkamatay, nga kung ang iyang lawas pagadad-on na sa lubnganan, usa ka tawo ang kinahanglan nga moadto sa unahan, nga naggunit sa iyang palid nga habol nga gisuspinde gikan sa usa ka poste, ug naghilak nga kusog: “Kini na ang tanan nga dal-on ni Saladin sa lubnganan. ”
Kung ang lawas sa prinsipe ilubong sa lubnganan, nahulog ang iyang unod; ug tan-awa, ang iyang kalabera dili na mailhan gikan sa uban. “Pamalandunga,” giingon ni San Basil, “ang mga lubnganan sa mga patay, ug tan-awa kung mailhan nimo kung kinsa ang usa ka sulugoon, ug kinsa ang usa ka agalon” (Hom. II, E. B. app). Si Diogenes usa ka adlaw nga nakita ni Alexander the Great nga nagpangita nga adunay dakong kabalaka alang sa usa ka butang taliwala sa mga bukog sa mga namatay. Gipangutana siya ni Alexander kung unsa ang iyang gipangita. “Nangita ako,” tubag ni Diogenes, “alang sa ulo ni Felipe nga imong amahan. Dili ko kini mailhan: kung makit-an mo kini, ipakita kini kanako. ” “Ang mga lalaki,” ingon ni Seneca, “natawo nga dili managsama; apan pagkahuman sa kamatayon ang tanan managsama ”(Ep. 91). Ug giingon ni Horace nga ang kamatayon nagdala sa setro sa lebel sa pala. Sa usa ka pulong, kong moabut ang kamatayon, moabut ang katapusan; tanan nga mga katapusan, biyaan nato ang tanan nga mga butang; ug ang tanan nga ania kanato sa kalibutan, wala kitay madala bisan unsa sa lubnganan.
Mga Pagmahal ug Pag-ampo
Akong Ginoo! tungod kay gihatagan mo ako’g kahayag aron mahibal-an nga bisan unsa nga gitamod sa kalibutan usa ka aso ug kabuangan, hatagi ako’g kusog nga kuhaon ang akong kasingkasing gikan sa mga yutan-on nga kabtangan, sa wala pa ako ipahimulag sa kamatayon gikan kanila. Nahimo akong makaluluoy! Kanunay, alang sa makaluluoy nga mga kalipayan ug mga butang sa kalibutan, napasakitan ug nawala ko Ikaw, nga usa ka walay kinutuban nga kaayo! O Jesus ko! akong langitnon nga doktor, itutok ang Imong mga mata sa akong kabus nga kalag, tan-awa ang daghang mga samad nga akong nahimo niini tungod sa akong mga sala, ug kaluy-i ako. Kung gusto Nimo, mahimo Nimo akong limpyohan (Mat. Viii, 2). Nasayud ako nga Ikaw makahimo ug andam sa pag-ayo kanako; apan aron mamaayo ako, Gihangyo mo ako nga maghinulsol sa mga kadaot nga nahimo ko kanimo. Gikasubo ko sila gikan sa kahiladman sa akong kasingkasing. Ayoha ako, busa, karon nga anaa sa Imong gahum ang pag-ayo kanako. Ayoha ang akong kalag, kay nakasala ako batok Kanimo (Sal. Xi, 5). Gikalimtan ko Ikaw; apan wala mo ako hikalimti; ug karon gipabati Nimo kanako nga malimtan pa Nimo ang mga kadaot nga nahimo Ko Kanimo, kung gidumtan ko sila. “Apan kung ang mga daotan maghinulsol … dili ko na hinumduman ang tanan niyang kasal-anan.” – Ezeq. xviii. Ania karon, ginadumtan ko ang akong mga sala, Gidumtan ko sila labaw sa tanan nga mga butang. Hikalimti, unya, Oh akong Manunubos, ang tanan nga mga dili makapahimuot nga gihatag ko kanimo. Alang sa umaabot mawala ko ang tanan nga mga butang, bisan ang kinabuhi, kaysa mawala ang Imong grasya. Ug unsa man ang mapuslanon kanako sa tanan nga mga butang sa yuta nga wala ang Imong grasya?
Ah, tabangi ako! Nahibal-an nimo ang akong kahuyang. Ang impyerno dili mohunong sa pagtintal kanako: nag-andam na kini’g usa ka libo nga mga pag-atake aron himuon ako’g usab nga ulipon. Dili, Jesus ko, ayaw ako pagbiyai. Gusto ko nga karon magpaulipon sa Imong gugma. Ikaw lang ang akong Ginoo; Gibuhat mo ug gitubos mo ako; Gihigugma mo ako labaw sa tanan; Ikaw lamang ang angay sa akong gugma; Ikaw ra ang gihigugma ko.
Image courtesy: S. Hermann & F. Richter from Pixabay