Ang makasasala mangita sa Dios sa panahon sa Kamatayon, apan Siya dili makakaplag Kaniya.

Sa karon, ang mga makasasala nagsalikway sa handumanan ug paghunahuna sa kamatayon; ug sa ingon sila nangita og kalinaw, apan dili nila kini makit-an sa makasasalang kinabuhi nga ilang gikinabuhi. Apan kon sila makaplagan diha sa mga kalisdanan sa kamatayon, sa punto sa pagsulod ngadto sa kahangturan, sila mangita og kalinaw, ug wala na. Unya dili na sila makalupad gikan sa pagsakit sa ilang makasasalang tanlag.

Mangita silag kalinaw; apan unsa nga kalinaw ang makaplagan sa usa ka kalag nga napuno sa mga sala nga mosakit niini sama sa daghang mga bitin? Unsang kalinaw ang matagamtam sa makasasala sa dihang iyang makita nga sa pipila ka gutlo kinahanglang moatubang siya sa hukmanan ni Jesu-Kristo, kansang balaod ug panaghigalaay iyang gitamay kaniadto?

Ang kasamok moabut sa kasamok. Ang balita sa kamatayon, nga gipahibalo na, ang hunahuna nga obligado sa pagbiya sa tanan niining kalibutana, ang pagbasol sa tanlag, ang panahon nga nawala, ang kakulang sa panahon karon, ang kabug-at sa balaan nga paghukom, ang dili malipayon, ang kahangturan nga naghulat sa mga makasasala—kining tanan nga mga butang mahimong usa ka makalilisang nga unos, nga makalibog sa hunahuna, makadugang sa iyang mga kabalaka; ug sa ingon, puno sa kalibog ug kawalay pagsalig, ang himalatyon nga makasasala molabay ngadto sa laing kalibutan.

Nagsalig sa balaang saad, si Abraham, uban ang dakong merito, naglaum sa Dios, batok sa paglaum sa tawo (Rom. iv, 18).

Apan ang mga makasasala, uban ang dakong kasaypanan, naglaum sa bakak ug sa ilang kaugalingong kapildihan, dili lamang batok sa paglaum kondili batok usab sa pagtoo; tungod kay ilang gitamay ang mga hulga sa Dios batok sa tanan nga gahi sa sala. Nahadlok sila sa daotang kamatayon, apan nahadlok sila nga dili magkinabuhing daotan. Apan kinsa ang nagpasalig kanila nga dili sila kalit nga mawad-an sa kinabuhi pinaagi sa dalugdog, sa apoplexy, o pinaagi sa pagbuswak sa usa ka sudlanan sa dugo? Ug kon sila sa kamatayon gitugotan pa gani ug panahon sa paghinulsol, kinsa ang nagpasalig kanila nga sila kinasingkasing nga mobalik sa Diyos?

Aron mabuntog ang daotang mga bisyo, si San Agustin kinahanglang makig-away kanila sulod sa dose ka tuig. Sa unsa nga paagi nga ang himalatyon nga tawo, nga sa kanunay nagpuyo sa sala, taliwala sa mga kasakit, sa kakulba, ug sa kalibog sa kamatayon, makahimo sa paghinulsol sa kinasingkasing sa tanan niyang nangaging mga kasal-anan?

Nag-ingon ako sa kinasingkasing, tungod kay dili igo ang pagsulti ug ang pagsaad sa dila: gikinahanglan ang pagsaad uban ang kasingkasing? O Dios! unsa nga kalisang ug kalibug ang mosakmit sa dili malipayon nga Kristohanon nga nagkinabuhi nga walay pagtagad, sa diha nga iyang makaplagan ang iyang kaugalingon nga nalumsan sa mga sala, sa mga kahadlok sa paghukom, sa impyerno, ug sa kahangturan! Oh! unsa nga kalibug ang mabuhat niini nga mga hunahuna sa diha nga ang himatyon nga makasasala makaplagan ang iyang pangatarungan nga nawala, ang iyang hunahuna mangitngit, ug ang iyang tibuok nga lawas giatake sa mga kasakit sa nagsingabut nga kamatayon. Siya mohimo sa iyang pagsugid; siya mosaad, mohilak, ug mangayo og kalooy gikan sa Dios, apan walay pagsabut sa iyang gibuhat; ug niining unos sa kasamok, sa pagbasol, sa mga kasakit ug kalisang, siya moagi sa laing kinabuhi.

Ang mga katawhan masamok, ug sila molabay (Job, xxxiv, 20).

Ang usa ka tagsulat nag-ingon nga ang mga pag-ampo, pagminatay, ug mga saad sa himalatyon nga mga makasasala nahisama sa mga luha ug mga saad sa usa ka tawo nga giatake sa usa ka kaaway nga nagbutang ug sundang sa iyang tutunlan aron sa paghunos sa iyang kinabuhi. Makaluluoy ang tawo nga nagahigda sa iyang higdaanan sa pagdumot sa Dios, ug gikan sa higdaanan sa sakit ngadto sa kahangturan.