Ang uban moingon: Ang Dios hangtod karon nagpakita kanako ug daghang mga kaluoy, nanghinaot ako nga iya akong tagdon sa samang kaluoy alang sa umaabot. Apan ako motubag: Ug moinsulto ba kamo pag-usab sa Dios, tungod kay siya nagmaloloy-on kaninyo? Unya, nag-ingon si San Pablo, sa ingon niana ba imong gitamay ang kaluoy ug pailob sa Diyos? Wala ka ba masayod nga ang Ginoo nag-antos kanimo hangtod karon, dili aron ikaw magpadayon sa pagpasakit kaniya, kondili aron ikaw makahilak tungod sa kadaotan nga imong nabuhat? Gitamay mo ba ang mga bahandi sa iyang kaayo ug pailub ug pagkamainantuson? Wala ka ba mahibalo nga ang pagkamaayo sa Dios nagatultol kanimo ngadto sa paghinulsol? (Rom. ii, 4). Kung pinaagi sa pagsalig sa diosnon nga kalooy magpadayon ka sa pagpakasala, ang Ginoo mohunong sa pagpakita ug kalooy. Gawas kon ikaw makabig, nag-ingon si David, Siya mobakyaw sa iyang espada (Sal. vii, 13). Ang panimalos akoa, ug ako magabayad kanimo sa tukma nga panahon (Deut. xxxii, 35). Ang Dios naghulat; apan sa diha nga ang panahon sa silot moabut, siya dili na maghulat, kondili magapanimalus.

Busa ang Ginoo naghulat, aron siya malooy kaninyo (Isa. xxx, 18). Ang Dios nagahulat sa mga makasasala, aron sila mag-usab: apan sa diha nga iyang makita nga ang panahon nga gihatag sa pagminatay sa ilang mga sala gigamit sa pagpadaghan sa mga krimen, unya iyang gitawag ang panahon sa paghukom kanila. Siya mitawag batok kanako sa panahon (Lam. 1, 15). “Ang mismong panahon,” miingon si Gregory, “moabot aron sa paghukom.” Sa ingon niini ang panahon nga gihatag, ug ang mga kalooy nga gipakita ngadto sa mga makasasala, magaalagad sa paghimo sa Dios sa pagkastigo kanila uban sa labaw nga katig-a, ug sa pagbiya kanila sa labing madali. Among ayohon ang Babilonia, apan siya wala mamaayo: biyaan nato siya (Jer. li, 9). Ug sa unsang paagi biyaan sa Diyos ang mga makasasala? Mahimo niya silang ipadala sa kalit nga kamatayon, ug ipapatay sila sa sala, o ihikaw niya kanila ang iyang madagayaon nga mga grasya, ug biyaan sila sa igo nga grasya, diin mahimo nila, apan dili, luwason ang ilang mga kalag. Ang pagkabuta sa ilang salabutan, ang katig-a sa ilang kasingkasing, ang dautan nga mga batasan nga ilang gikontrata, maghimo sa ilang kaluwasan sa moral nga imposible; ug sa ingon sila, kon dili sa hingpit, sa labing menos biyaan sa moral. Akong kuhaon ang koral niini, ug kini pagalaglagon (Isa. v, 5). Oh! unsa ka silot! Kon kuhaon sa tag-iya sa ubasan ang mga koral niini, ug ibilin kini nga bukas sa mga tawo ug sa mga mananap, wala ba niya ipakita nga gibiyaan niya kini? Ingon niini ang paglihok sa Dios sa diha nga iyang gibiyaan ang kalag: iyang gikuha ang koral sa balaan nga kahadlok, ug sa pagbasol sa tanlag, ug gibiyaan kini sa kangitngit. Ug unya ang tanan nga mga mananap sa krimen mosulod sa kalag. Imong gitudlo ang kangitngit, ug nahimo na ang kagabhion: diha niini ang tanang mananap sa kakahoyan mosuroysuroy (Ps. ciii, 20). Ug ang makasasala, nga gibiyaan sa maong kangitngit, magtamay sa grasya sa Dios, sa langit, sa mga pahimangno, ug sa mga exkomunikasyon; ug maghimo nga kataw-anan sa iyang kaugalingon nga panghimaraut. Ang dautan nga tawo, sa diha nga siya moabut ngadto sa kahiladman sa mga sala, nagatamay (Prov. xviii, 3).

Ang Dios dili mokastigo sa makasasala niining kinabuhia; apan, ang dili pagasilotan niining kalibutana mao ang labing daku nga silot sa mga dautan. Kaloy-an nato ang dautan, apan dili siya makakat-on sa hustisya (Isa. xxvi, 10). Niini nga tudling si St. Bernard nag-ingon, “Kini nga kaluoy dili ko gusto: kini labaw sa tanan nga kasuko.” (Sa Cant. s. 42). Oh! Unsa ka usa ka silot kini sa diha nga ang Dios mobiya sa makasasala ngadto sa mga kamot sa iyang mga sala, ug mopatim-aw nga dili na mangayo og dugang nga husay niini! Sumala sa kadaghanon sa iyang kasuko Siya dili mangita kaniya. (Sal. ix, 4). Ang Dios daw dili masuko batok sa mga makasasala. Ang akong pangabugho mawala gikan kanimo, ug ako mohunong ug dili na masuko.(Ezek. xvi, 42). — Siya nagpakita sa pagtugot kanila sa tanan nga ilang gitinguha niini nga kinabuhi. Ako silang gipalakaw sumala sa mga tinguha sa ilang kasingkasing (Sal. lxxx, 13). Makaluluoy ang makasasala nga nag-uswag niining kinabuhia! Ang iyang kauswagan usa ka timaan nga ang Dios naghulat aron mahimo siyang biktima sa iyang hustisya hangtod sa kahangturan. Ngano, miingon si Jeremias, nga ang dalan sa dautan nagauswag? Siya mitubag: Tiguma sila sama sa mga karnero alang sa usa ka halad (Jer. xii, 1). Walay silot nga labaw pa kay sa gipahamtang sa Dios, sa diha nga iyang gitugotan ang usa ka makasasala sa pagdugang sa sala ngadto sa sala. Idugang mo ang kadautan sa ilang kasal-anan… himoa nga sila mapapas gikan sa basahon sa mga buhi (Ps. lxviii, 28). Sa pagpatin-aw niini nga mga pulong, si Bellarmine nag-ingon nga “walay silot nga labaw pa kay sa diha nga ang sala mao ang silot sa sala.” Kini usa ka gamay nga silot nga patyon sa Ginoo pagkahuman sa ilang unang sala; kay, pinaagi sa pagkamatay unya sila mag-antus sa daghan nga mga impyerno ingon nga sila nakahimo og mga sala.

Mga Pagmahal ug Pag-ampo

Dios ko! Nasayud ako nga sa akong makalolooy nga kahimtang ako takos nga hikawan sa Imong grasya ug kahayag: apan sa pagkakita sa kahayag nga Imong gihatag karon kanako, ug sa pagbati nga Imong gitawag karon ako sa paghinulsol, ako adunay igo nga katarungan sa paglaum nga Ikaw wala ingon nga gibiyaan ako. Ug sukad, O Ginoo! Wala Mo ako biyai, padaghana ang Imong mga kaluoy sa akong kalag, dugangi ang Imong kahayag, dugangi ang akong tinguha sa pag-alagad ug paghigugma Kanimo. Usba ako, O Dios nga makagagahum sa tanan! ug gikan sa pagka-traydor ug pagsukol, himoa ako nga usa ka bantugan nga mahigugmaon sa Imong kaayo, aron sa usa ka adlaw makasulod ako sa langit aron sa pagdayeg sa Imong mga kalooy alang sa kahangturan. Buot Mo unta nga pasayloon ako, ug wala akoy laing gitinguha kondili ang pasaylo sa akong mga sala ug ang gasa sa Imong gugma. Pasayloa ko O walay kinutuban nga Kaayo! kay sa makadaghan nakapasilo Kanimo. Gihigugma ko ikaw, O Soberanong Kaayo! tungod kay gisugo mo ako sa paghigugma Kanimo; Gihigugma ko Ikaw, tungod kay takos Ka sa akong gugma. Ah, akong Manunubos, pinaagi sa mga merito sa Imong dugo, ihatag ang Imong gugma ngadto sa usa ka makasasala nga Imong gihigugma pag-ayo, ug kinsa Imong gipas-an uban sa mapailubon kaayo sulod sa daghang katuigan: Naglaum ako sa matag grasya gikan sa Imong kaluoy. Naglaum ako nga higugmaon Ka kanunay hangtod sa kamatayon; ug alang sa kahangturan. Ang mga kalooy sa Ginoo akong awiton sa kahangturan (Sal. lxxxviii, 2). Daygon ko ang Imong kaluoy, O Hesus ko. Daygon ko ang imong kaluoy hangtod sa kahangtoran, O Maria! nga nakabaton alang kanako ug daghang mga grasya; Giila ko nga nadawat ko silang tanan pinaagi sa imong pagpangamuyo. Padayon, O akong Inahan! sa pagtabang kanako pinaagi sa imong mga pag-ampo, ug sa pag-angkon alang kanako sa balaan nga paglahutay.

E-share ni nga basahon!