Kinahanglan kitang Magtrabaho alang sa Langit

Ang panahon mubo: kini nagpabilin nga . . . sila nga nagagamit niining kalibutana, maingon nga sila wala mogamit niini; kay ang uso niini nga kalibutan mahanaw (1 Cor. vii, 29). Unsa ang atong kinabuhi dinhi sa yuta gawas sa usa ka talan-awon, nga mawala ug matapos sa dili madugay? Ang uso niini nga kalibutan mahanaw? “Ang kalibutan,” ingon ni Cornelius a Lapide, “sama sa usa ka entablado; usa ka henerasyon ang milabay, ang lain moabut.” Siya nga nagabuhat sa bahin sa usa ka hari, dili magdala sa purpura (purple color) uban kaniya. Sultihi ako, O villa, O balay, pila na ang imong agalon? Kung nahuman na ang komedya, ang hari dili na hari; ang agalon dili na mahimong agalon. Kamo sa pagkakaron nanag-iya sa maong villa ug palasyo; apan ang kamatayon moabut, ug sila molabay ngadto sa ubang mga agalon.

Ang kasakit sa usa ka takna makapalimot sa usa ka dakung kalipay (Ecclus. xi, 29).

Ang masulub-on nga takna sa kamatayon nagtapos ug makapalimot kanato sa tanang kahalangdon, kahalangdon, ug kahalangdon sa kalibutan. Si Casimir, hari sa Poland, samtang naglingkod siya sa usa ka lamesa uban sa mga halangdon sa iyang gingharian, namatay sa buhat sa pagpataas sa usa ka kopa aron sa pagkuha sa usa ka ilimnon; ug ang talan-awon natapos alang kaniya. Sa pito ka adlaw human sa iyang pagkapili, ang Emperador Celsus gipatay, ug ang talan-awon gitakpan alang kang Celsus. Si Ladislaus, hari sa Poland, sa iyang ikanapulo ug walo ka tuig, samtang siya nangandam alang sa pagdawat sa iyang pangasaw-onon, ang anak nga babaye sa hari sa France, sa kalit gisakmit sa usa ka mapintas nga kasakit, nga sa wala madugay naghikaw kaniya sa kinabuhi. Ang mga mensahero dihadiha gipadala aron ipahibalo kaniya nga ang talan-awon natapos na alang kang Ladislaus, ug nga siya mahimong mobalik sa France. Pinaagi sa pagpamalandong sa kakawangan sa kalibutan, si Francis Borgia nahimong Santos. Sa pagtan-aw ni Empress Isabella, nga namatay taliwala sa kalibutanong kahalangdon ug sa bulak sa pagkabatan-on, siya, ingon sa nasulti nga, nakahukom sa paghatag sa iyang kaugalingon sa hingpit ngadto sa Dios. “Sa ingon niana,” siya miingon, “pagtapus sa mga kahalangdon ug mga purongpurong niining kalibutana: Ako moalagad sa usa ka agalon nga dili na mamatay.”

Atong paningkamutan nga magkinabuhi sa ingon nga paagi nga ang gisulti sa buangbuang sa Ebanghelyo dili isulti kanato sa takna sa kamatayon: Buang ka, karong gabhiona sila mangayo sa imong kalag kanimo: ug kang kinsa kadtong mga butanga nga imong gitagana? (Lucas, xii, 20). Busa, ang Manunubos midugang: Ingon usab siya nga nagatigum ug bahandi alang sa iyang kaugalingon, ug dili dato ngadto sa Dios (Ibid. 21). Sa makausa pa siya misulti kanimo sa pag-angkon sa mga bahandi, dili sa kalibutan, kondili sa Dios; — sa mga hiyas ug mga merito, nga mga butang nga magpabilin uban kanimo sa kahangturan sa langit. Pagtigum kamo ug mga bahandi alang sa inyong kaugalingon sa langit, diin walay taya ni anunugba nga magaut-ut (Mat. vi, 20). Maghago kita aron maangkon ang dakong bahandi sa balaang gugma. “Unsa,” nag-ingon si San Agustin, “ang adunahan nga tawo, kon siya walay gugma nga putli? Unsa ang gusto sa kabus, kon siya adunay gugma nga putli?” (Serm. 112, E.B. app.). Kon ang usa ka tawo aduna sa tanang bahandi sa kalibutan, ug walay Dios, siya ang labing kabus sa mga tawo. Apan ang kabus nga tawo nga nanag-iya sa Dios, nanag-iya sa tanang mga butang. Ug kinsa ba sila nga nanag-iya sa Dios? “Siya,” nag-ingon si San Juan, “nga nagpabilin sa gugma, nagpabilin sa Dios, ug ang Dios diha Kaniya (Juan iv, 16).”