Tanan Kinahanglan Mamatay. Ang hukom sa kamatayon gisulat batok sa tanan nga mga tawo: ikaw usa ka tawo; kinahanglan ka mamatay. “Ang atong uban pang mga kaayohan ug kadaotan,” ingon ni St. Augustine, “dili sigurado; ang kamatayon ra ang sigurado ”(Serm.97, E.H.). Dili matino kung ang masuso nga gipakatawo mahimong kabus o adunahan, kung adunay maayo o dili maayo nga kahimsog, mamatay man kini sa pagkabatan-on o sa pagkatigulang. Apan sigurado nga mamatay siya. Ang hampak sa kamatayon mahulog sa tanan nga mga halangdon ug hari sa kalibutan. Kung moabut ang kamatayon wala’y gahum sa yuta nga makasukol niini.
“Kini gitudlo sa mga tawo nga mamatay sa makausa.” – Heb. ix. 27.
Si San Augustine nag-ingon, “Kalayo, tubig, espada, ug ang gahum sa mga prinsipe mahimong suklan; apan ang kamatayon dili mapugngan ”(Sa Ps. cxxi). Giasoy ni Belluacensis nga sa katapusan sa iyang kinabuhi usa ka hari sa Pransya ang nag-ingon “Tan-awa, sa bug-os ko nga gahum, dili ko maaghat ang kamatayon nga maghulat pa’g usa ka oras alang kanako.” Kung moabut ang termino sa kinabuhi, dili kini ipagpalayo bisan usa ka gutlo. Gitudlo mo ang iyang mga utlanan nga dili malabang (Job, xiv, 5).
Minahal kong nagbasa, bisan kung kinahanglan ka mabuhi sa daghang mga tuig sa imong gilauman, moabut ang usa ka adlaw, ug sa kana nga adlaw usa ka oras, nga mao ang katapusan nimo. Alang kanako, nga karon nagsulat, ug alang kanimo, nga nagbasa niining gamay nga libro, gipahamtang sa adlaw ug sa higayon nga dili na ako magsulat, ug dili ka na mobasa. Kinsa ba ang tawo nga mabuhi, ug dili makakita sa kamatayon? (Sal. Lxxxviii, 49). Napasa na ang sentensya. Wala pa gayuy tawo nga nagbinuang aron mag-ulog-ulog sa iyang kaugalingon nga dili siya mamatay. Ang nahitabo sa imong mga katigulangan, mahinabo usab kanimo. Sa gidaghanon sa mga nabuhi dinhi sa nasud sa pagsugod sa miaging siglo wala’y bisan usa nga nabuhi hangtud karon. Bisan ang mga prinsipe ug monarko sa yuta nagbag-o sa ilang nasud: sa kanila wala’y nahabilin gawas sa usa ka marmol nga musuleyo o nitso nga adunay usa ka bantog nga sinulat, nga nagtudlo lamang sa ato, nga sa mga bantugan sa kalibutan wala’y nahabilin gawas sa usa ka gamay nga abug nga nasakup sa lubnganan. “Sultihi ako,” ingon ni Saint Bernard, “diin ang mga mahigugmaon sa kalibutan? Wala sa kanila ang nahabilin gawas sa mga abo ug mga bulate” (Medit. C. 3).
Tungod kay ang atong kalag mahangturon, kinahanglan kita magpalit, dili usa ka bahandi nga sa dili madugay matapos, apan ang usa nga mahimong dayon. Unsa man ang makuha nimo kung ikaw magmalipayon dinhi (kung mahimo man nga ang usa ka kalag magmalipayon nga wala ang Dios), kung gikan dinhi kinahanglan ikaw mag-antus sa tanan nga kahangturan? Gitukod nimo ang kana nga balay sa imong bug-os nga katagbawan; apan hinumdumi, nga sa dili madugay biyaan nimu kini aron madunot sa usa ka lubnganan. Nakuha nimo kana nga dignidad nga nagpataas kanimo labaw sa uban; apan moabut ang kamatayon ug maminusan ka sa lebel sa labing kabus nga mag-uuma.
Mga Pagmahal ug Pag-ampo
Ah! dili ako malipayon, nga naggugol sa daghang mga tuig sa pagpakasala Kanimo, O Dios sa akong kalag. Ania karon, ang mga tuig nangagi na: ang kamatayon haduol na; ug unsa ang akong nakita gawas sa mga kasakit ug pagmahay sa akong tanlag? Oh, nga sa kanunay ako naga-alagad kanimo, Oh Ginoo ko! Buangbuang ako kaniadto! Nagpuyo ako’g daghang mga tuig dinhi sa kalibutan, apan imbis nga makakuha’g mga takus alang sa langit, gipas-an ko ang akong kalag sa mga utang sa diosnon nga hustisya. Ah, minahal kong Manunubos, hatagi ako’g dan-ag ug kusog karon aron ayohon ang akong mga asoy. Ang kamatayon tingali dili halayo. Gusto nako nga mangandam alang nianang daku nga higayon, nga magbuut sa akong mahangturon nga kalipay o pag-antos. Nagapasalamat ako kanimo tungod sa imong paghulat kanako hangtod karon; ug sanglit gihatagan mo ako ug panahon sa pag-ayo sa nangagi, tan-awa ako, Oh Dios ko! isulti kanako kung unsa ang akong buhaton alang Kanimo. Gusto ba nimo nga maghilak ako tungod sa mga kalapasan nga akong gihalad kanimo? Gikasubo ko sila, ug gidumtan ko sila sa bug-os ko nga kalag. Gusto ba Nimo nga igahin ko ang nahabilin nga mga tuig ug mga adlaw sa akong kinabuhi sa paghigugma Kanimo? Gusto nako nga buhaton kini. O Diyos; Karon pa ako kanunay nga nakahukom nga buhaton kini, apan nakalapas ako sa akong mga saad. O Jesus ko, dili na ako mamahimong dili mapasalamaton sa daghang mga grasya nga gihatag Nimo sa ako. Kung dili nako bag-ohon ang akong kinabuhi krun, unsaon man nako sa paglaum alang sa pasaylo ug paraiso inig kamatay? Tan-awa, lig-on na ang akong determinasyon nga magsugod ako sa pag-alagad kanimo sa tinuud. Apan hatagi ako’g kusog; ayaw ako pagbiyai. Wala mo ako gibiyaan sa diha nga ako nakasala kanimo; Tungod niana naglaum ako nga labi ka masaligon alang sa Imong panabang, karon nga gitinguha ko nga isalikway ang tanan nga mga butang aron kahimut-an Nimo. Busa, dawata ako, ingo’g usa sa Imong mga hinigugma, Oh Dios nga takus sa walay katapusan nga gugma!
Dawata ang mabudhion nga karon nagbutang sa iyang kaugalingon sa kasubo sa Imong tiilan — nga nahigugma Kanimo, ug nangayo sa Imong kalooy. Gihigugma ko ikaw, O Jesus ko; Gihigugma ko Ikaw sa bug-os ko nga kasingkasing; Gihigugma ko ikaw labaw sa akong kaugalingon. Tan-awa, ako Imo; itugyan ako, ug ang tanan nga akong gipanag-iya, sumala sa Imong gusto. Hatagi ako’g pagkamalahutayon sa pagtuman sa Imong mga mando; ihatag ang Imong gugma; ug unya buhata kanako ang bisan unsang gusto Nimo. Mama Mary, akong inahan, akong paglaum, akong dalangpanan, kanimo girekomenda ko ang akong kaugalingon, kanimo itugyan ko ang akong kalag: pag-ampo kang Jesus alang kanako.
Image courtesy: Rudy and Peter Skitterians from Pixabay