Wala nay mas bililhon pa kay sa panahon; apan walay bisan unsa nga ubos ang pagtamod ug labaw nga gitamay sa mga tawo sa kalibutan. Mao kini ang gikasubo ni St. Bernard sa dihang siya miingon: “Walay mas bililhon pa kay sa panahon, apan walay giisip nga mas barato.” Ang samang Santos midugang: “Ang mga adlaw sa kaluwasan milabay, ug walay usa nga nagpamalandong niana nga adlaw nga namatay gikan kaniya dili na makabalik.” (De Cont. mundi, c. 16). Makita nimo ang usa ka sugarol nga mogahin ug mga gabii ug mga adlaw sa pagdula. Makita nimo ang uban nga nagbarog ug pipila ka oras diha sa dalan, nagtan-aw sa mga lumalabay, ug nagsulti sa malaw-ay o sa walay pulos nga mga butang. Kon imong pangutan-on sila unsay ilang gibuhat, sila moingon: Kami nagpalabay sa panahon. Kabos nga buta nga mga makasasala nga nawad-an sa daghang mga adlaw, apan mga adlaw nga dili na mobalik.
O panahon nga gitamay sa tibuok kinabuhi! ikaw tinguhaon sa mga kalibutanon sa takna sa kamatayon. Unya sila nangandoy alang sa usa ka tuig, usa ka bulan, usa ka adlaw; apan sila dili makabaton niini: unya sila ingnan nga ang panahon dili na. Pila unya ang ilang ibayad sa usa pa ka semana, o sa laing adlaw, sa paghusay sa mga asoy sa ilang tanlag? Aron makabaton ug usa ka oras, ilang ihatag, matod ni St. Laurence Justinian, ang tanan nilang bahandi ug kalibotanong mga kabtangan. (De Vit. sol. c. 10). Apan kini nga takna dili ihatag. Ang magtatabang nga pari moingon sa himatyon nga makasasala: Pagdali, pagdali sa imong pagbiya niining kalibotana; kay ang imong panahon wala na.
Ang propeta nag-awhag kanato sa paghinumdom sa Dios, ug sa pagbaton sa iyang panaghigalaay, sa dili pa ang kahayag mapakyas. Hinumdomi ang Imong Magbubuhat… sa dili pa ang adlaw ug ang kahayag mongitngit (Eccles. xii, 1). Unsa ka dako ang kagul-anan sa usa ka magpapanaw kinsa, sa pag-abut sa kagabhion, nakaamgo nga siya nasipyat sa dalan, ug nga walay panahon sa pagtul-id sa sayop. Sa panahon sa kamatayon, ingun niana nga kaguol ug kasakit ang dangaton sa usa ka makasasala nga nagpuyo sa daghang mga tuig sa kalibutan, ug wala mugahin niini alang sa Dios. Ang kagabhion moabut, nga walay tawo nga makabuhat (Juan, ix, 4). Alang kaniya, ang kamatayon mao ang gabii diin siya walay mahimo. Iyang gihikay batok kanako ang panahon (Lament. I, 15). Ang tanlag unya magpahinumdom sa pulong sa tanang panahon nga gihatag sa Dios kaniya, ug nga iyang gigahin sa paglaglag sa iyang kalag; sa tanan nga mga tawag ug grasya nga iyang nadawat gikan sa Dios alang sa iyang pagkabalaan, ug nga iyang boluntaryo nga giabuso. Ang makasasala makakita unya nga ang dalan sa kaluwasan sirado na sa kahangturan. Busa siya mohilak ug moingon: Oh buang-buang ako! O oras nawala! O kinabuhi nasayop! O nawala nga mga tuig, diin ako unta makahimo, apan wala mahimo nga usa ka santos! Ug karon ang panahon sa kaluwasan wala na sa kahangturan. Apan, unsa man ang kapuslanan niining mga panghupaw ug mga pagbakho, sa diha nga ang talan-awon hapit na mosira,—ang lampara sa punto nga mapalong,—ug sa diha nga ang himalatyon nga makasasala makaabut na nianang makalilisang nga takna diin ang kahangturan nagsalig?
Mga Pagmahal ug Pag-ampo
Ah, akong Hesus! Imong gihatag ang tibuok mong kinabuhi alang sa kaluwasan sa akong kalag. Walay bisan usa ka gutlo sa Imong kinabuhi diin wala Nimo ihalad ang Imong Kaugalingon ngadto sa walay katapusan nga Amahan aron makabaton ako og kapasayloan ug mahangturong himaya, daghan na ako nga mga tuig sa kalibutan, ug pila niini ang akong gigahin hangtud karon. Ikaw? Ah! ang tanan nga akong nahinumduman nga nahimo naghatag ug pagbasol sa tanlag. Daku na ang daotan, gamay ra ang maayo, ug sakit nga puno sa pagkadili hingpit ug kalumo, sa gugma sa kaugalingon ug mga makabalda. Ah, akong Manunubos! kining tanan mitungha gikan sa akong pagkalimot sa imong gibuhat kanako. Gikalimtan ko na Ikaw, apan wala Mo ako hikalimti; Sa dihang ako mikalagiw gikan Kanimo, Ikaw misunod kanako, ug nagtawag kanako sa kanunay ngadto sa Imong gugma. Tan-awa ako, O Jesus! Dili na ko mosukol. Maghulat pa ba ako hangtud nga biyaan mo ako? Pasayloa ako, O Soberanong Kaayo! tungod sa pagbulag sa akong kaugalingon gikan Kanimo pinaagi sa sala. Gihigugma ko ikaw, O walay kinutuban nga pagkamaayo! takus sa gugmang walay kataposan.
Ah! ayaw ako tugoti nga mawala pag-usab niining panahona, nga Imong gihatag sa Imong kaluoy kanako. Ah! pahinumdomi ako kanunay, O akong hinigugma nga Manluluwas! sa gugma nga Imong gihatag kanako. ug sa mga kasakit nga Imong giantos alang kanako. Himoa nga makalimtan ko ang tanang mga butang, nga, sa nahibilin sa akong kinabuhi, ako maghunahuna lamang sa paghigugma ug pagpahimuot Kanimo. Gihigugma ko Ikaw, akong Jesus, akong gugma, akong tanan! Nagasaad ako, bisan kanus-a Imong pahinumdoman ako, nga maghimog mga buhat sa gugma. Hatagi ako ug balaan nga paglahutay. Gibutang ko ang tanan nakong pagsalig sa merito sa Imong dugo. Misalig usab ako sa imong pagpataliwala, O akong minahal nga Inahan, Maria!
Image by Christos Giakkas from Pixabay