Wala’y kapuslanan ang mga Butang niining Kalibutana

Usa ka karaang pilosopo nga gitawag og Aristippus kanhi nalunod, ug nawala ang tanan niyang mga butang. Sa iyang pag-abut sa baybayon, ang mga tawo, pinaagi sa pagtahud sa iyang dakung pagkat-on, mipresentar kaniya sa usa ka katumbas sa tanan nga nawala kaniya. Nagsulat siya sa iyang mga higala, nag-awhag kanila sa pagsundog sa iyang panig-ingnan, ug sa pagpangita lamang sa mga butang nga dili makuha gikan kanila pinaagi sa pagkalunod. Karon, ang atong mga paryente ug mga higala nga anaa sa kahangturan nag-awhag kanato gikan sa laing kalibutan sa pag-atiman lamang sa pag-angkon sa mga butang nga bisan ang kamatayon dili makakuha gikan kanato. Ang kamatayon gitawag nga adlaw sa kalaglagan (Deut. xxxii, 35). Kini mao ang adlaw sa kalaglagan, tungod kay nianang adlawa mawala kanato ang tanang mga butang niining yutaa—ang mga dungog, bahandi, ug kalipayan niini. Busa, sumala ni San Ambrose, dili nato matawag nga atong mga butang ang mga butang niining kinabuhia, tungod kay dili nato kini madala uban kanato hangtod sa kahangturan. Ang atong mga hiyas lamang ang mag-uban kanato ngadto sa sunod nga kinabuhi (Sa Luc. 1, 7).

Unsa man diay, nag-ingon si Jesu-Kristo, ang kapuslanan nato nga maangkon ang tibuok kalibotan, kon, sa kamatayon, pinaagi sa pagkawala sa kalag, mawala ang tanan? Ah! pila ka mga batan-ong lalaki ang nagpadala niining talagsaong pulong ngadto sa monasteryo! pila ka mga asetiko ang gipadala niini sa desyerto! ug pila ka martir ang gidasig niini sa paghatag sa ilang kinabuhi alang kang Jesu-Kristo! Pinaagi niini nga pulong si San Ignatius sa Loyola nagdani sa daghang mga kalag ngadto sa Dios, ilabina ang kalag ni San Francis Xavier, nga niadto sa Paris, nalambigit sa mga butang sa kalibutan. “Francis,” miingon ang Santos usa ka adlaw, “nagpakita nga ang kalibutan usa ka traydor, nga nagsaad apan wala magtuman. Ug bisan kung kini kinahanglan nga motuman sa tanan nga mga saad niini, dili kini makontento sa imong kasingkasing. Apan itugot nato nga kini nakahimo kanimo nga malipayon, hangtud kanus-a kini nga kalipay molungtad? Makadugay ba kini kay sa imong kinabuhi; ug human sa kamatayon unsay imong dad-on uban kanimo ngadto sa kahangturan? Hain na ang dato nga tawo nga nakadala uban kaniya ug usa ka piraso sa salapi, o usa ka sulugoon ngadto tambong kaniya? Kinsa ba nga hari ang nakadala uban kaniya ug usa ka tipik sa purpura ingon og timaan sa pagkahari?” Niining mga pulonga gibiyaan ni San Francisco ang kalibutan, misunod kang San Ignatius, ug nahimong Santos.

Si Solomon misugid nga bisan unsa ang gitinguha sa iyang mga mata, siya (Solomon) wala magdumili kanila; (Eccles. ii, 10) apan, human sa pagpatuyang sa tanang mga kalipayan niini nga yuta, iyang gitawag ang tanang mga butang sa kalibutan nga kakawangan sa mga kakawangan — “vanitas vanitatum.”

Si Sister Margaret sa St. Anne, usa ka Discalced Carmelite, ug anak nga babaye ni Emperador Rudolph the Second, moingon: “Unsay kapuslanan sa mga gingharian sa takna sa kamatayon?”

Ang mga Santos nangurog sa paghunahuna sa walay kasiguroan sa ilang mahangturong kaluwasan.

Si Padre Paul Segneri mikurog, ug, puno sa kalisang, miingon sa iyang kompisal: “Amahan, unsa sa imong hunahuna—maluwas ba ako?” Si San Andres Avellino mikurog, ug, uban sa usa ka bul-og sa mga luha, miingon: “Kinsa may nahibalo kon ako maluwas o mawala?” Si St. Louis Bertrand nalisang pag-ayo niini nga hunahuna, nga, sa kagabhion, sa hilabihang kalisang, siya mibangon gikan sa higdaanan, nga nag-ingon: “Tingali ako mawala! Ug ang mga makasasala, samtang sila nagpuyo sa kahimtang sa pagkahinukman, pagkatulog, ug pagbiaybiay, ug pagkatawa!”